Σκολίωση10 μοίρες τι κάνουμε;

Πότε μπορεί να γίνει αντιληπτή;

Η ιδιοπαθής σκολίωση, που είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή, εμφανίζεται συχνότερα και εξελίσσεται σε περιόδους επιταχυνόμενης ανάπτυξης.

Η πρώτη τέτοια περίοδος εμφανίζεται στη βρεφική/πρώιμη παιδική ηλικία, γενικά μεταξύ 6 και 24 μηνών και στην παιδική ηλικία μεταξύ 5 και 8 ετών. Τέλος, υπάρχει η εφηβική έκρηξη ανάπτυξης, η οποία εμφανίζεται γενικά στην ηλικία των 9-14 ετών. 

Αν και τα τελευταία στάδια ανάπτυξης προφανώς δεν είναι ακίνδυνα, μετά την εφηβεία ο ρυθμός ανάπτυξης συνήθως επιβραδύνεται, μειώνοντας τον κίνδυνο εξέλιξης της σκολίωσης.

Μπορεί να προβλεφθεί ο κίνδυνος εξέλιξης της σκολίωσης στην περίπτωση καμπυλών μικρότερων από 10°;

Υπάρχει, φυσικά, πάντα η πιθανότητα αυτές οι καμπύλες να γίνονται πιο έντονες καθώς το νεαρό παιδί μεγαλώνει, ακόμη και σε ορισμένες περιπτώσεις, σε σημείο να απαιτείται η χρήση ενός κηδεμόνα.

Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι τα περισσότερα από αυτά θα παραμείνουν σταθερά με την πάροδο του χρόνου χωρίς να φτάσουν τα ελάχιστα κριτήρια για τη διάγνωση της σκολίωσης.

Ποιοι είναι οι παράγοντες επιδείνωσης;

Ορισμένοι παράγοντες μπορεί πιθανώς να σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εξέλιξης της σκολίωσης:

1. θετικό οικογενειακό ιστορικό σκολίωσης,

2. χαλάρωση των συνδέσμων,

3. ισοπέδωση της φυσιολογικής θωρακικής κύφωσης,

4. γωνία περιστροφής κορμού μεγαλύτερη από 10° και

5. εκρήξεις ανάπτυξης.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να αξιολογούνται από τον θεράποντα ιατρό.

Λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους νέους;

Εν ολίγοις, όχι. Πρώτα απ’ όλα, αξίζει να θυμόμαστε ότι ο κύριος στόχος της συντηρητικής θεραπείας της σκολίωσης είναι η βελτίωση της εμφάνισης του ασθενούς, αλλά καμπύλες τόσο ήπιες σπάνια έχουν αισθητικό αντίκτυπο. Το πολύ μπορεί να υπάρχει κάποια μικρή ασυμμετρία του κορμού, αλλά τίποτα που να μπορεί να θεωρηθεί ότι υπερβαίνει τις φυσιολογικές παραμέτρους.

Και τι κάνουμε;

Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, η μόνη απαραίτητη συμβουλή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επιλογή της κλινικής παρακολούθησης του ασθενούς.

Η παρακολούθηση είναι το πρώτο βήμα σε μια ενεργή προσέγγιση της ιδιοπαθούς σκολίωσης και αποτελείται από κλινικές αξιολογήσεις που πραγματοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα, που κυμαίνονται από κάθε 2-3 μήνες έως κάθε 36-60 μήνες ανάλογα με τη μεμονωμένη περίπτωση.

Στο SPONDYLOS προτιμούμε την ανάπτυξη ως μέσο σύγκρισης. Δηλαδή επανεξετάζεται ο ασθενής μετά από αύξηση του ύψους κατά 4-5 εκατοστά.

Συμπέρασμα 

Συμπερασματικά, οποιαδήποτε ενεργή θεραπεία σε αυτόν τον πληθυσμό ασθενών είναι στην πραγματικότητα υπερθεραπεία.

Ακόμη και μόνο συγκεκριμένες ασκήσεις, των οποίων η συνταγή αποτελεί το πρώτο θεραπευτικό βήμα μετά την παρακολούθηση και μόνο, θα κοστίσει σε αυτούς τους νέους χρόνο και προσπάθεια, αλλά και οικονομικό κόστος.

Μια περαιτέρω πτυχή, που δεν πρέπει να υποτιμάται, είναι ο ψυχολογικός αντίκτυπος: η έναρξη μιας θεραπείας ισοδυναμεί με την επιβεβαίωση ότι το άτομο έχει μια ασθένεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί, και αυτό μπορεί να το οδηγήσει στο να αρχίσουν να θεωρούν τον εαυτό τους ως «άρρωστο».

Επιπλέον, παρόλο που ένα πρόγραμμα άσκησης δεν είναι ιδιαίτερα επίπονο εγχείρημα, η έναρξη μιας θεραπείας όταν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη συνεργασία και τη δέσμευση του νεαρού εάν χρειαστεί αργότερα θεραπεία.

Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα, διότι εάν η σκολίωση τους εξελίσσεται καθώς μεγαλώνουν, συγκεκριμένες ασκήσεις, αντί να είναι χρήσιμες, θα μπορούσαν να γίνουν κρίσιμες, προκειμένου να αποφευχθεί η τοποθέτηση κηδεμόνα για παράδειγμα